Kitap hakkında: yıl / “Kendimiz için böyle bir özgürlük istemedik. Işığın yalnızca kırmızı enerji tasarruflu lambalardan geldiği ve neon abajurların, mekanizmaların gürlemeleriyle birlikte loş tünellerde ara sıra yanıp söndüğü yeraltında kalsak daha iyi olurdu. Fırtınadan sonra okyanusları, güneş ışığını ve temiz havayı unutarak laboratuvarlarda ve naftalinli sığınaklarda kalırdık. Ama dışarı çıkmamız gerekiyordu. İnsanlık üçüncü aşamaya geçmek ve ateşli rüzgar altında şehirlerin toza dönüştüğü, boğucu gri gökyüzünün altında camların eridiği, çorak arazileri gümüş bir filmle kapladığı ve görünüşte sonsuz okyanusların aşılmaz bulutlar halinde gökyüzüyle birleştiği yüzeye ulaşmak zorundaydı. is ile siyah. İnsanların bu cehenneme gitmesi gerekiyordu ve sonra bizi yarattılar. Dış iskeletli pilotlardan daha fazlası, sayısız tedaviden dolayı anti-rad'a batırılmış protezli savaşçılardan daha mükemmel bir şey. Yeni bir program haline geldik. Bilim adamlarının bize verdiği adla "ikinci nesil". Keşke bunun için bizi neyin tehdit edeceğini bilseydik. Eğer bilim insanları biraz daha deney yapsaydı... Biz gönüllüler böyle bir risk almayı kabul eder miydik? Ha... Neyden bahsediyoruz elbette, evet. Bedelini bildiğimiz halde, makineyle bir olmanın nasıl bir şey olacağını tahmin ederek, "yükseltme" uğruna yine de hayatlarımızı verirdik. Her sensörü ve sensörü vücudunuzla hissettiğinizde, tüm fotosellerin okumalarını okuduğunuz zaman, geleneksel yapay zeka tarafından işlenmeye zamanınız olur. Evet biz de öyleydik, “İkinci”. Bedenleriyle olmasa bile bir makineyle yüzeye çıkanlar sadece. İnsanlığın umudu ve yeni bir geleceğe olan inancıydık. Bizimle birlikte dünya Üçüncü Aşamaya girdi…»